100 KM hardlopen in Winschoten voor stichting Ziek Gelukkig

Ik ben Tom van Haandel, 35 jaar en woon samen met mijn partner Lina en onze dochter Lott in Kerkrade. In mijn dagelijks leven ben ik mede- eigenaar van fysio Stofberg en Fysiotherapie MC de Linde en werk tevens als echografist in deze praktijken. Sport is altijd mijn passie geweest en zo ben ik op vierjarige leeftijd samen met Tim begonnen met voetballen. De laatste jaren houd ik me vooral bezig met het rennen van Marathons. Ik ben in een liefdevol gezin opgegroeid. Samen met mijn beide ouders, oudere zus en tweelingbroer. De band met mijn tweelingbroer is meer dan bijzonder…

Als tweelingen doen we veel samen en delen de passie voor voetbal en op latere leeftijd ook fietsen en hardlopen. Wij kunnen echt niet zonder elkaar. Zo ontwikkelden we op jonge leeftijd ons eigen taaltje en hebben we dat 35 jaar later nog steeds. Zonder woorden begrijpen we elkaar en lachen we om dezelfde dingen. De intense en bijzondere band met mijn tweelingbroer maakt dat we vaak zonder woorden weten wat we bedoelen. Door alles wat Tim de afgelopen jaren heeft meegemaakt proberen we beiden alles uit het leven te halen en ons zelf continue uit te dagen. Zo fietste mijn broer vorig jaar The Ride, 1300 kilometer van Italië naar huis.
Nu is het aan mij en is mijn missie om op 14 september 100 kilometer te gaan hardlopen.

Ik las het boek “Ziek gelukkig” van Ruud ten Wolde. Het verhaal van Ruud ten Wolde was inspirerend maar ook confronterend voor mij. Mijn tweelingbroer Tim maakt namelijk hetzelfde mee. Sinds zijn 17e levensjaar vecht hij tegen melanoomkanker. Zijn eerste melanoom was vijf jaren later uitgezaaid naar zijn wreef en lymfeklieren in zijn rechterlies. Zowel de lokale uitzaaiingen als ook de metastasen in zijn lies werden operatief verwijderd. Na jarenlang tal van uitzaaiingen in zijn rechterbeen, operaties en naderhand ook T-VEC behandelingen leek alles relatief rustig. Echter kreeg hij drie jaar geleden het vreselijke nieuws van een snelle uitbraak van zijn ziekte. Talloze metastases in de lever, lymfeklieren en eromheen waren op de scan te zien.

Zijn palliatieve behandeling startte met BRAF en MEK-remmers. Het was hopen op een wonder. Omdat het lichaam van Tim snel immuun werd voor het gebruik van de BRAF en MEK remmers werd er besloten over te stappen op bestralingen, gevolgd door immunotherapie. De bestralingen waren pittig, maar deze heeft hij goed doorstaan.
Na drie behandelingen met immunotherapie is hij noodgedwongen moeten stoppen, vanwege een ernstige leverontsteking. Na een ziekenhuisopname met medicamenteuze behandeling via infuus hebben ze de leverontsteking onder controle weten te krijgen.

Nu, inmiddels 3 jaar later en enige tijd zonder behandeling, lijkt het lichaam nog steeds goed te reageren en heeft bovenstaande behandeling geleid tot stabilisatie van de ziekte. Nog steeds zijn we iedere dag dankbaar voor dit wonder en hopen we dat zijn ziekte op deze manier stabiel mag blijven.

Mijn tweelingbroer staat zo goed in zijn leven. We genieten van elke dag en halen er alles uit wat erin zit.
Ondanks een uitzichtloze situatie is Tim het perfecte voorbeeld van het kunnen blijven genieten en het maken van toekomstplannen. Mede dankzij zijn positieve mindset.

Ik hoop in de toekomst dat steeds meer mensen met deze vreselijke ziekte en hier mentaal niet goed mee kunnen omgaan, de hulp en ondersteuning krijgen om ziek gelukkig te zijn.

*Steun je mij?*
Op 14 september loop ik de 100 km in Winschoten.
Na meerdere marathons lijkt me deze uitdaging geschikt om zo veel mogelijk geld in te zamelen voor Stichting Ziek Gelukkig.